antimatter : epitaph dinlemekten hiç bıkmıyorum.cuma günü istanbul'a gideceğim. kaygılarım var içimde, nedenini bilmediğim.sanmaktan yorulduğumu sandığım bir anda aslında sanmadığımı fark ediyorum.sanmak çok garip bir eylem.yanılgı da diyebiliriz evet.daha hafifletilmiş, yükü daha azaltılmış yanılgıya oranla.tırnaklarımda oje yok mesela bugün.sandım ki var.gerçekte var olup olmadığı konusunda düşüncelerim var.herkes nasıl görürse gerçek odur yargısından sıyrılmak için elimden gleni yapıyorum.geçenlerde psikiyatrist halamın kızı ve (kuzen dmekten pek hoşlandığım söylenemez) psikiyatrist müstakbel damat adayının yanında gülerekten şizofren'i olmak istediğimi ve bunun için çok çaba harcadığımı fakat bir türlü yaratamadığımı onları söyledim.ve önce birbirlerine baktılar ardından şizofrenin ileriki aşamalarından bahsettiler.akıl oyunu dedim, akıl oyunu dediler.sonu dediler.ve güldük, binlerce yağmur bulutundan yere düşmeye hazır damla tanecikleri kadar çok.aslında o damla tanecikleri meleklermiş.inanmak güzel.her gün dua etmeliyiz.dua ne için?kendi içliğini rahatlatmaktan başka bir şey değil şu günlerde.bir çıkar.içtenlikten yoksun. umuyorum bir gün içten olabilirim gerçekten. ah bir de dip not: filmlerde ya da gerçek hayatta karşımda kim ağlarsa gözlerim doluyor.bu bana en yakın arkadaşımdan kalan bir özellik .
sevgilerim ile
bilge.
