mavilik pijaması

adama sordum. en azından konuştuğumu biliyorum sormasam da. konuşmuştum herhalde.uyumuyordum evet, uyanıktım. fakat neredeydim ki o zaman? yani hatırlasam bir. cahilliktir, unutkanlık ve rahatlık.ama hayır, hatırladım kaldırımdaydık, karşımdaydı tam.kolumu tutmuştu.aslında canım acıyordu fakat sesimi çıkarmadım.sonra sordum. 

gülümsediğini görür gibi oldum. (utanmıştım, gözlerim yoldan geçen ayakkabılara bakıyordu)

-öyleyse görüşmek üzere.

-hı? 

yok yok hepsi bir rüyaydı. ben uyuyordum. galiba.